Rozdział 2 "Wet za wet, proszę Państwa"

Nastał ranek.

Ron niepewnie zwlekł się z łózka. Spojrzał na  zegarek. Ósma rano. "Na Godryka! Kto wymyślił szkołę?"-pomyślał i nie zważając na otaczający go bałagan poszedł do łazienki załatwić poranne czynności.

Gdy skończył, ubrał się i leniwym krokiem zszedł na dół do kuchni. Ron bardzo dużo myślał. Nie tylko o sobie ale też o Mionie, z którą zerwał. Nie! To przecież ona zerwała z nim. "No i po co pakowałeś  się z Lavender do łóżka? Za jakie grzechy... Muszę ja odzyskać." Tak pomyślał i tak zrobi.

    Wszedł o kuchni,  gdzie akurat krzątała się Molly.

-Cześć mamo, kiedy śniadanie?

-Tobie to tylko jedno w głowie, gościa masz, a śniadanie zjecie za jakieś dziesięć minut!- oznajmiła i wygoniła syna z kuchni. Ron mamrocząc coś pod nosem udał się do dużego pokoju. Harry i Ginny siedzieli na jednej z kanap ostro komentując "Proroka Codziennego"

-... ta Rita ma nierówno pod kopułą, aby tak ostro zjeżdżać tą biedną dziewczynę- oznajmił Harry.- O! Witaj śpiochu- dodał widząc zaspaną twarz swojego przyjaciela.- długo ci to zajęło!

-I vice versa, kolego- oddał tym samym Ron- Kogo tak komentujecie?

-Ritę, w dzisiejszej gazecie, ostro zjechała niejaką Dianę Stanford. -oznajmiła Ginn- podobno przepisała się z jednej z najlepszych szkół w europie by zapisać się do Hogwartu. Rita stwierdziła, że skoro wycofała się z ostatniego roku w Lumen, powinna zrobić to już siedem lat temu.

-Ale o czym wy gadacie?

Ginny popatrzyła się smętnie na brata i podała mu gazetę. Ron wywrócił teatralnie oczami, po czym wzią ją do ręki i przeczytał nagłówek:

-NOWA UCZENNICA NA SIÓDMYM ROKU W HOGWARCIE!  SKANDAL W SZKOLE!

- I co to ma niby znaczyć? - zapytał Ron

-O Godryku!- zawołała Ginn - Uchroń, bo przysięgam, że zrobię mu krzywdę!

-Stary,  tutaj nie chodzi o nas czy nawet o te całe gówno! Stawka jest wyższa niż się nam wydaję. To co piszą w gazecie jest… dziwne, fakt…

-Ale dalej nie czaję…- żachną się Ron...

- Ron, i tak tego nie zrozumiesz- zakpił Harry z przyjaciela.

Siedzieli tak przez dłuższą chwilę w ciszy.

Czarnowłosy wstał, zwracając uwagę dwóch rudzielców.

-Co ty robisz?- zapytała Ginny- Dlaczego wstałeś?

-Nie czujecie?- pokręcili przecząco głowami- Pani Weasley zrobiła już śniadanie, nie wiem jak wy, ale ja jestem bardzo głodny a po tych porannych wiadomościach mój żołądek domaga się rekompesaty.- Uśmiechną się do nich krzywo- Wet za wet, proszę państwa- dodał z lekkim uśmiechem i ruszył w stronę kuchni.

*Pół godziny później*

-Czy na pewno macie wszystko, czego wam trzeba?- zapytała z troską Molly Weasley, dopinając ostatnie guziki w swetrze swojej najmłodszej pociechy. Ginny zdenerwowana tą całą sytuacją, zerknęła ukradkiem na stojącego zza plecami rodzicielki Rona i Harrego rzucając w nich błagalne spojrzenie mówiące “ Błagam, pomóżcie, zrobię wszystko…” . Ron uśmiechną się do niej podle, szczerząc swoje kły a Harry lekko pokiwał głową, tak niezauważalnie, że dostrzegła u niego cień współczucia.

-Pani Wesley, słyszałem, że Pan Artur kombinuje coś w kuchni.- powiedział spokojnie czarnowłosy- Nie wydaję się Pani, żeby zobaczyć co się tam dzieje?

-Ohhh- westchnęła Molly- ARTURZE, CZAS RUSZAĆ- Dodała przez zaciśnięte zęby i chwiejnym krokiem udała się do kuchni uwalniając Ginny z objęć jej rąk.

-Dziękuje, Harry- odpowiedziała wyluzowana rudowłosa- Moja reputacja nie zostanie zszargana aż tak… bezczelnie!

-Przyjemność po mojej stronie!- odparł dumnie unosząc do góry pierś- A teraz na poważnie, trzeba ruszać, bo spóźnimy się…

-Masz rację Harry- odparł Pan Artur, który właśnie wszedł do salonu- Trzeba się już zbierać. Czy wszystko jest już spakowane, naszykowane?

-Tak!- warknęła poirytowana Ginny - Czy możemy już jechać za nim doszczętnie wykituję? -zapytała a cała reszta przytaknęła po czym wyszli z Nory i udali się do garbusa( starego grata) Pana Wesleya.

***

-A więc widzimy się na święta?- zapytała zniżonym głosem wysoka blondynka w średnim wieku

-Tak, matko- odparł stanowczo Draco- zobaczymy się!

-Czy na pewno chcesz iść sam na peron?- zapytała ponownie

-Tak, matko- powtórzył Smok- Chcę iść sam.

-Czy musisz być dla mnie taki oschły?

-Nie, matko-odpowiedział- po prostu nie chcę, aby ojciec miał  powody do zranienia cię. I nie, nie jestem oschły, matko. To wychowanie ojca i ta jego chora obsesja na punkcie czystej krwi.

-No dobrze, ale uważaj na siebie i proszę cię o tylko jedno…-urwała w połowie zdania patrząc się na zaciekawione oczy swojego syna. Westchnęła ciężko-  …. nie wdawaj się w bójki, takie jak przed wojną. Bądź dobry, kochanie, nie pomiataj już tak osobami z niższej kasty, po prostu zmień się. Nie dla ojca ani nie dla chwały. Zmień się dla mnie. -Draco popatrzył się swoimi szarymi oczami na matkę. Patrzył się na nią, ale gdy zauważył jak wzbierają u niej łzy od razu atmosfera rozluźniła się.

-Mamo nie płacz, proszę. -Pierwszy raz zwrócił się do niej tak delikatnie tak czule, że ze skruchy przytulił ją czule.- Postaram się, obiecuje- dodał i znikną tak szybko jak to powiedział. Cyzia lekko zaszlochała.

***

-Kurde, Hermiono… ile ty tam tego zabrałaś?- skarży się ojciec szatynki 

To książki, tato. – odpowiedziała z uśmiechem- ale jak chcesz możesz to nazywać cegłami. Nie obrażę się- uśmiechnęła się do niego zawadiacko puszczając oko w stronę staruszka.

-Nie obraź się córciu, ale ja na twoim miejscu wszystkie bym  je spalił i zastąpił e-bookami. – żachną się Pan Greanger- te cholerstwo to cegły a nie książki.

-Nauka boli, skarbie- skwitowała jego żona- No a teraz dość tych poezji. Miona musi już iść, kochanie trzymaj się tam i pisz do nas codziennie, jasne?

-Jasne mamo- odparła. Szatynka przytuliła swoich rodziców ostatni raz i przeszła przez portal na peron 9 i 3/4 , zaczynając nowy i pełen przygód rok szkolny.

     Gryfonka  jak i reszta jej znajomych spędziła mile czas rozmawiając i śmiejąc się czy nawet plotkując o wydarzeniach z ostatniego czasu. 

      Mioną, nie poruszyło to ani wcale. Siedziała cicho. 

Jakieś cztery godziny później pociąg dotarł szczęśliwie na peron w Hogsmeade . Wagony opróżniały się z nadmierną szybkością. Po chwili, z pociągu wyszła czwórka znajomych ciesząc się świeżym powietrzem.

Ron pociągną mocno nosem, nagle, zauważył, że ma odwiązane sznurowadła. 

Schylił się aby je zawiązać i nagle poczuł że ktoś się wywraca.

                                                                    ***

-Cholera nie zdążę- warknęła przez zaciśnięte zęby Diana, wybiegając pędem z jednego z peronów.  Biegła omijając uczniów. Nie zważała na nic, jej myśli krążyły wokół niej samej- Diana pośpiesz się- powiedziała sama do siebie- Pośpiesz…- nie zdążyła dokończyć zdania gdyż poczuła że traci grunt pod nogami. Już myślała że zaliczy wpadkę trzeciego stopnia z gruntem albo co gorsza będzie całować podłogę ale w samej chwili poczuła silne ręce trzymające ją mocno w talii- Ja najmocniej przepraszam… - zająkał się i spojrzała niepewnie w górę. Zielone oczy, czarne włosy… ohhh

-Nic się nie stało- wydukał Harry-  Powinnaś uważać, wszystko ok.?

-Jasne, wszystko gra. –odpowiedziała czarnowłosa. Już chciała iść ale Harry przetrzymał ją jeszcze przez chwile

-Jestem…

-O Lumen! Ty jesteś Harry Potter, ten chłopiec co zabił Czarnego Pana!- zawołała

-Tak, to ja, a ty jak masz na imię?

-Jestem Diana Stanford, miło mi,

-Miło nam te…. Momencik, ty jesteś tą dziewczyną co Rita Skeeter ostro zjechała w Proroku Codziennym?- zapytała Ruda

-Tak, to ja. I proszę, pogadamy kiedy indziej, jestem spóźniona- dodała i odbiegła.

-No nie wiem jak wy, ale ten rok szkolny zapowiada się całkiem nieźle. – zakpiła Ruda- Będzie ciekawie.

-OOO tak! – westchną Harry- Będzie.- Dodał, wzią do ręki walizkę i razem z przyjaciółmi udał się w stronę zamku.

I tak oto przedstawiam kolejny beznadziejny rozdział. Przepraszam z góry za mój nie ogar i za ten wstawiony mój rozdział.
Ok, a więc czas ruszać do szkoły. Wszyscy ostro szykują się na nowy semestr i ostatni. Nasi bohaterowie zapoznają się z Dianą a Harry jest nią na maxa zauroczony... a może nie?

Jak wam się podoba?

Kolejne rozdział pojawi się za dwa góra trzy dni, całuskki;

Pozdrawiam;

Princess Night